Նարինէ Կիանեան
Tuileries Garden֊ի աւազանի եզրին նստած, երեք բադեր էին լողանում։ Մենք՝ ես, Նարբէն ու Ղազալէն (غزاله-ն), նստած էինք այն յայտնի կանաչ աթոռներին եւ նմանեցնում էինք մեզ այդ բադերին։
«Այդ դիմացից գնողը غزاله-ն է», — ասաց Նարբեն։
«Իսկ հետեւից գնացող երկուսը մենք ենք՝ ես ու Նարբէն», — աւելացրի ես։
Իսկապէս, Ղազալէն ( غزاله-ն ) նախորդում էր, մենք էլ հետեւում էինք նրան։
Հէնց այդ պահին Նարբէն պատմեց զարմանալի բան՝ թէ ինչպէս Շւեդիայում հայեր որսել էին նմանատիպ բադեր տեղի այգիներից մէկում։ Երկուսով զարմացանք այդ պատմութեան վրայ։
Արեւը դանդաղ իջնում էր, աւազանի մակերեսը դարձավ հայելի։ Մեր բադերն էլ արտացոլւում էին՝ կարծես երկու աշխարհում ապրելով։
Այդ օրը մեր մեջ մնաց որպես «բադերի օր»։ Ոչ մեծ արկածանք, այլ պարզապէս երեք ընկեր, երեք բադեր եւ մի աւազան Փարիզի սրտում։
Գրւած՝ Tuileries Garden֊ի կանաչ աթոռներից մեկի յուշերով։